Interview met Kreate3D

Mijn naam is Simon. Ik ben geboren in Mechelen en heb architectuur gestudeerd in Brussel. Tijdens mijn Erasmus-stage in Oslo werkte ik met een 3D-printer en dat was een echte openbaring. Zodra ik terugkeerde naar Brussel, heb ik mezelf zo’n apparaat aangeschaft. Op onze campus vond ik meteen een eerste interessante afzetmarkt: medestudenten architectuur die onderdelen nodig hadden voor hun maquettes en ontwerpopdrachten.

Een van mijn beste vrienden, Anthony, studeerde op dat moment economie en moest voor die studie een businessplan opstellen voor een fictieve start-up. Hij deed dat dan voor het op dat moment nog niet-bestaande Kreate3D. Het begon bij ons beiden meteen te kriebelen om de theorie om te zetten in praktijk - wat hadden we te verliezen? In 2018 lanceerden we met ons tweeën het bedrijf met een duidelijk plan, een website en alles erop en eraan. Dat was ook het moment waarop de eerste mensen buiten de campus interesse begonnen te tonen.

Tot op vandaag bestaat Kreate3D nog steeds uit Anthony en mezelf. Hij is ijzersterk in alles wat te maken heeft met het cijfermatige en de technologie: de strategie, het financieel beheer en de technische aspecten van het 3D-printen. Ik hou me bezig met het operationele en het creatieve. Wat in 2018 startte als een eenmanszaak, groeide op twee jaar uit tot een vennootschap. Ook qua werkruimte hebben we sinds het begin een heleboel stappen vooruit gezet. We startten letterlijk in Anthony's kot, nadien stonden de printers bij mijn ouders thuis en bij Anthony in de kelder. Qua workflow en professionaliteit was dat niet echt werkbaar en we gingen dan ook op zoek naar een echte werkplek. Zo kwam Impact Factory op ons pad. Tegelijkertijd is het wel leuk om op die DIY start-upfase terug te kijken.

Het feit dat je heel dicht bij andere ondernemers zit, die elk ook bezig zijn met innovatieve dingen te maken, is voor ons heel interessant omdat er samenwerkingen en kruisbestuivingen kunnen ontstaan. 

Een concreet voorbeeld daarvan is een samenwerking met Coflab. Zij zijn bezig met koffiegruis en onderzoeken de mogelijkheden met die reststroom. Onze reststromen zijn eigenlijk zeer beperkt - wij printen immers enkel de essentie - maar toch zitten ook wij met wat afval. Coflab onderzoekt momenteel of hun koffiegruis en ons 3D-printafval tot een nieuw filament (grondstof die gebruikt wordt in een 3D-printer) zou gemaakt kunnen worden. Moest dat lukken, is de cirkel compleet. Het begint met ideeën, door hier dicht op elkaar te zitten en te kijken naar elkaars afvalstromen. Toen begon het idee te borrelen om samen naar oplossingen te zoeken. Dit doet onze ondernemende spirit alvast kriebelen.

lees verder onder de afbeelding

Onbewust rolden we erin. 3D-printen op zich is al redelijk duurzaam. Het makkelijkste materiaal om mee te printen is PLA - dat wordt geproduceerd met hernieuwbare plantaardige grondstoffen zoals maïszetmeel. Initieel stonden we daar niet zozeer bij stil, maar het was alleszins mooi meegenomen dat ons materiaal ecologisch verantwoord is. We proberen er nu steeds meer op in te zetten door te onderzoeken welke soortgelijke materialen op de markt komen. Zo heb je bijvoorbeeld filamenten gefabriceerd uit hout of hennep. We werken ook steeds vaker met gerecycleerde materialen.

Voor sommige opdrachten maken we objecten die echt functionele, industriële doeleinden hebben en dus ook sterk moeten zijn. Daar gebruiken we dan conventionele plastics of hars, die sterker zijn maar tegelijk minder ecologisch verantwoord. Op dat vlak zijn we natuurlijk afhankelijk van de markt. Wij zijn een kleine speler die grondstoffen afneemt, maar tegelijkertijd zien we wel dat de markt meer en meer beweegt richting duurzame materialen.

Ons allereerste B2B-project was voor Dräger - een medisch bedrijf. Toen we hun mail en prijsaanvraag zagen binnenkomen, geloofden we eerst onze ogen niet. Op dat moment waren we bezig met projecten en bestellingen van een hele andere grootteorde. Maar de opdracht voor Dräger - waarbij we handvaten maakten voor operatietafels - heeft ons een enorme duw gegeven en tegelijkertijd gezorgd voor een zekere credibiliteit. Dräger is vandaag de dag nog steeds een trouwe klant van Kreate3D. Er ging ook heel wat materiaalonderzoek aan vooraf, want die handvaten moesten gesteriliseerd kunnen worden - dit betekent dat het resistent moest zijn tegen enorm hoge temperaturen, chemicaliën en blootstelling aan UV-licht.. Daar hebben we veel uit geleerd waardoor we ook heel wat stappen vooruit kunnen zetten. 

Het project dat ons het meest visibiliteit heeft gegeven, was voor radiozender StuBru. We hebben het hoofd van presentator en muzikant Thibault Christiaensen omgetoverd tot De Rosse Lamp: een unieke nachtlamp in zeer kleine oplage. De tien exemplaren werden op de radio weggegeven en daar werd heel wat leuke content rond gemaakt. Mensen praatten daar ook over omdat het zo’n groot platform krijgt.

Ook een hele leuke: de print die we maakten van het Opsinjoorke - da’s de eeuwige dronkenlap en een iconisch folklorefiguur hier in Mechelen. Van onze print werden 150 polyesteren kopieën gemaakt. Het inclusief creatief atelier Sjarabang, dat mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking wil laten participeren aan kunst en cultuur, zal die 150 beelden beschilderen. Vervolgens worden ze in Mechelse etalages geplaatst en verkocht voor het goede doel; de opbrengst gaat integraal naar de werking van Sjarabang vzw.

Voor een uitvaartcentrum in Bonheiden maken we biologisch afbreekbare urnen, die volledig verdwijnen wanneer je ze in de grond steekt. Een soortgelijk product bestond al maar wij kunnen een volledig gepersonaliseerde urne maken, die de persoonlijkheid van de overledene volledig weerspiegelt. Van patronen, over opschriften tot een volledig vrije vorm: de mogelijkheden zijn eindeloos. Meer en meer steden en gemeenten zetten in op dat soort natuurbegraafplaatsen als een nieuwe manier om afscheid te nemen. Ondanks het feit dat dit natuurlijk wel een zware thematiek is, kan dit product een hele mooie toekomst tegemoet gaan.

Een ander project waar we binnenkort aan beginnen is de reproductie van enkele houten beeldjes die uit een retabel in de Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek gestolen werden. Gelukkig bestaat er een kopie van dat Bijbels tafereel dankzij een mal die gemaakt werd door KIK-IRPA, de federale instelling die het culturele en artistieke erfgoed van België documenteer. Een 3D-scanbedrijf gaat die kopie scannen, wij gaan de beeldjes vervolgens printen én op zo’n manier schilderen dat het de houtstructuur van het origineel zoveel mogelijk benadert. 

Ik heb al vaak nagedacht over de vorm en mogelijkheden voor deze site - ook omdat we met het architectuurbureau waar ik voor werk, hebben deelgenomen aan de wedstrijd voor het ontwerp. Volgens mij is de grootste uitdaging om Impact Factory zichtbaar en “leesbaar” te maken vanop straat. De gebouwen liggen immers nogal ingesloten. Het moet vanop straat duidelijk zijn dat dit een hub is waar mensen aan het denken, doen en maken zijn. Tegelijkertijd moet de plek ook heel toegankelijk en laagdrempelig zijn, ook letterlijk.

Een inspirerend voorbeeld vind ik de Existenzweek in Leuven, waarbij architectuurstudenten een interventie doen in een op dat moment leegstaand gebouw. Dat genereert altijd een hoop aandacht en interesse. Net op die manier moet ook Impact Factory een trekpleister worden voor de studenten van Thomas More. Met een aangepast aanbod van lezingen, evenementen en - waarom niet - een rooftopbar.